کشوری که می‌توان گفت تامین‌کننده اصلی‌گندم ایران به شمار می‌آید روسیه است، اما یکی از شروط خرید گندم از روسیه برای ایران پرداخت تعرفه صادراتی است!
به عبارتی دیگر، به طور مثال اگر قیمت گندم در بندر روسیه حدودا 230 دلار باشد به غیر از پرداخت قیمت خرید و هزینه های نقل و انتقال گفته می‌شود باید رقمی نزدیک به 100 دلار بابت تعرفه صادراتی در ازای خرید گندم از سوی ایران به کشور روسیه پرداخت شود در این صورت هزینه تمام شده تولید آسیابان ایرانی در تامین مواد اولیه بیشتر از آسیابان روس خواهد بود و این یعنی سرآغاز یک رقابت ناعادلانه در بازارهای جهانی!

اما نکته قابل توجه دیگر اینکه آرد صادراتی روسیه از مسیرهای مواصلاتی ایران به کشورهای هدف از جمله عراق ارسال می‌شود آن هم بدون دریافت هیچگونه تعرفه و یا عوارض صادراتی از سوی دولت ایران !
 این اتفاق تحت تاثیر حمایت دولتمردان روسیه از آسیابانان این کشور می‌افتاد اما در سالهای اخیر به دلیل عدم ثبات قوانین صادراتی و بروکراسی های پیچیده اداری، گمرکی و نوسانات نرخ ارز و از همه مهم‌تر عدم پشتیبانی و حمایت بخش دولتی آسیابانان ایرانی که در دوره های قبل ثابت کردند می توانند برنده بازار صادراتی باشند امروز از این مسیر عملا کناره گیری کرده‌اند.

صنعت آردسازی ایران به واسطه برخورداری از تکنولوژی مدرن و دانش تخصصی آسیابانی و پیشرفت قابل توجهی که در این سالها داشته نسبت به برخی کشورهای دنیا رتبه بالاتری را به خود اختصاص داده به طوریکه اکنون رتبه برتری را نیز نسبت به کشور روسیه دارد.
به واسطه روابط دوستانه‌ای که میان کشور ایران و روسیه حاکم است دولت مردان ایران
 می توانند با طراحی یک تجارت بین المللی از ظرفیت‌های خالی آسیابانی ایران در مسیر صادرات آرد طی یک توافق فی مابین با کشور روسیه بهره برداری کنند.

مادامی که قرار به پرداخت تعرفه های یک طرفه باشد و قوانین غیر منطقی صرفا به نفع سایر کشورها وضع شود فضا در بازار صادارتی برای آسیابانان ایرانی غیر قابل رقابت بوده و آردسازان ایرانی علی رغم همه توانمندی‌ها و ظرفیت‌هایی که دارند، در بازارهای جهانی شکست خورده خواهند بود!