در حال حاضر کشور از سیلو اشباع شده اما در مناطق خاصی که نیاز به احداث سیلو است، به دلیل شرایط خاص منطقه‌ای و همچنین عدم توجیه اقتصادی، بخش خصوصی از احداث سیلو در آن مناطق استقبال نمی‌کند اما در مجموع در حال حاضر عمده سیاست دولت این است که به دلیل محدودیت اعتبارات و پروژه‌های ناتمام دولتی، در بحث احداث سیلو بخش خصوصی وارد عمل شود.

البته به گفته سیلوداران بخش خصوصی در شرایط فعلی که دولت اولویت احداث سیلو در کشور را به بخش خصوصی واگذار کرده و در مقابل شرایطی پیچیده سر راهشان قرار داده است، به نظر می‌رسد احداث سیلو از سوی بخش خصوصی اقدامی ریسک‌پذیر و غیرعقلانی باشد. درواقع دولت سه شرط را پیش روی سیلوداران بخش خصوصی قرار داده است. نخست اینکه احداث سیلو در منطقه باید متناسب با نیاز و با تأیید اداره غله و استانداری باشد. دوم اینکه بعد از اعطای مجوز، دولت در قبال تحویل گندم به سیلو تعهدی نمی‌پذیرد و بخش خصوصی موظف به تأمین گندم خواهد بود و سوم اینکه دولت اعتباری به منظور اعطای تسهیلات در اختیار این بخش قرار نمی‌دهد. لذا متقاضیان باید قبل از هر اقدامی این شروط را بپذیرند اما با این شرایط  قطعا انگیزه‌ای برای ورود بخش خصوصی به این بخش باقی نخواهد ماند. چه بسا سیلوهایی که در این بخش احداث شده غالباً در حال حاضر خالی مانده‌اند.

به گفته برخی سیلوداران سیاست‌های دولت مبنی بر حمایت از بخش خصوصی نبوده و در واقع بر این است که گندم‌ها جهت ذخیره‌سازی در سیلوهای کارخانه‌ها نگهداری شوند زیرا در این صورت مستقیماً وارد چرخه تولید شده و بدین ترتیب هزینه‌های تبعی دولت برای حمل گندم از سیلو به کارخانه آرد کمتر می‌شود. متأسفانه با سیاست فعلی دولت، آینده تاریک و مبهمی در انتظار سیلوداران بخش خصوصی است؛ چرا که دولت ترجیح می‌دهد در درجه اول از سیلوهای ملکی و انبارهای مکانیزه خود و سپس از فضای ذخیره‌سازی کارخانه‌ها استفاده نماید و اگر حجم گندم خریداری شده بالا باشد در این شرایط  اجبارا باید از بخش خصوصی کمک بگیرد. اما اگر فرض را بر خشکسالی و کاهش خرید گندم بگذاریم از ظرفیت بخش خصوصی استفاده نخواهد شد.

متأسفانه اغلب افرادی که در بخش خصوصی سرمایه‌گذاری کرده‌اند در حال حاضر به دلیل معوقه‌ها و جرایم بانکی غالباً در حال ورشکستگی و تعطیلی سیلوهایشان هستند و ادامه فعالیت برایشان توجیه اقتصادی ندارد.
از طرف دیگر به نظر می‌رسد با توجه به میزان خرید سالانه گندم و حجم فعلی ذخیره‌سازی در کشور با احتساب 6 میلیون تن سیلوی ملکی بخش دولتی و همچنین اینکه فضای کشور در اغلب استان‌ها از سیلوی ذخیره‌سازی گندم اشباع شده و حتی برخی از استان‌ها دو برابر ظرفیت خود با سیلوهای مازاد مواجه هستند، دیگر نیازی به احداث سیلوی جدید نباشد اما به گفته برخی از فعالان بخش خصوصی با توجه به اینکه سیلوهای احداث شده در بخش خصوصی هم اغلب در حال حاضر خالی مانده‌اند متأسفانه دولت هنوز هم مجوز احداث سیلوی جدید صادر می کند .در واقع مشخص نیست این اقدام دولت در حالی که بسیاری از سیلوداران قدیمی و پیشکسوت با سیلوی خالی و مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کنند، بر پایه چه سیاست هایی است.

در واقع در حال حاضر اولویت ساخت با بخش خصوصی و اولویت ذخیره‌سازی با بخش دولتی است و این دو با یکدیگر همخوانی ندارد. قطعاً با توجه به آنچه که گفته شد انگیزه‌ای برای ورود بخش خصوصی به این عرصه باقی نخواهد ماند و زمانی انگیزه ایجاد می‌شود که اولویت ساخت و ذخیره‌سازی با بخش خصوصی باشد.

به گفته برخی از سیلوداران با توجه به مشخص نبودن حجم خرید گندم در هر فصل خرید تأمین منابع بانکی برای احداث سیلو در بخش خصوصی و سرمایه‌گذاری در پروژه جدید ریسک بالایی را می‌طلبد زیرا در شرایطی که حجم خرید گندم در کشور کاهش یابد دولت گندم‌ها را در سیلوهای ملکی و انبارهای مکانیزه خود نگهداری می‌کند. متأسفانه تصمیمات به جهت احداث سیلو در بخش خصوصی کوتاه‌مدت بوده و برای سرمایه‌گذاری‌های کلان در این بخش آینده‌نگری و کارشناسی نمی‌شود.

در واقع دولت باید برای احداث سیلو در بخش خصوصی مکان‌یابی نموده و برای مناطقی که متناسب با میزان خرید سالانه گندم و حتی دو برابر آن دارای ظرفیت سیلو است مجوز احداث سیلو صادر نکند. زیرا قطعاً سرمایه‌گذاری در مناطقی که نیاز به سیلو نیست ضربه بزرگی به بخش خصوصی وارد خواهد کرد و حتی ممکن است تبعات بدی برای سرمایه کشور داشته باشد. لذا اولین قدم برای احداث سیلو نیازسنجی است، به عنوان مثال دولت می‌تواند گندم استان‌هایی چون هرمزگان را که در حال حاضر نیاز به سیلو دارد اما با عدم استقبال بخش خصوصی از احداث سیلو مواجه است، به جهت ذخیره‌سازی به سایر استان‌ها که دارای سیلو هستند، انتقال دهد تا از این طریق از ظرفیت سیلوهایی که خالی مانده اند استفاده گردد.