به گفته بخش دولتی، در حوزه ظرفیت ذخیره‌سازی بلندمدت، استانداردترین سیلوها بتنی هستند که قابلیت نگهداری گندم را تا بیش از یک سال هم خواهند داشت و در سیلوهای بلندمدت فلزی متناسب با دما و شرایط رطوبتی و فضا و محصول، گندم‌ها تا 9 ماه قابل نگهداری خواهند بود.
با توجه به اینکه ذخیره‌سازی در سیلوهای ملکی هزینه کمتری برای دولت در برخواهد داشت، لذا اولویت ذخیره‌سازی در مراکز بخش دولتی است و در صورت نیاز به فضا، گندم به جهت نگهداری به بخش خصوصی انتقال داده خواهد شد. با وجود این، دولت برای عدم صرف هزینه و پرداخت اجاره‌بها به بخش خصوصی، در فصول خرید عمدتاً از 5 میلیون تن ظرفیت ذخیره‌سازی انبارهای ساده و چادری هم استفاده می‌کند تا برایش مقرون به صرفه باشد.

بخش دولتی ادعا دارد که گندم‌ها در فواصل کوتاه‌مدت در انبارهای چادری نگهداری می‌شوند و سریعاً به سیلوهای استاندارد انتقال داده خواهند شد. ضمن اینکه بخش دولتی تأکید می‌کند که سیلوهای ملکی دولت حتی انبارهای چادری و نیمه مکانیزه نیز شرایط استاندارد را دارا بوده و تعداد سیلوهای قدیمی بسیار محدود است و در حال حاضر بخشی از سیلوهای قدیمی از رده خارج شده‌اند و تنها حدود 400 هزار تن از ظرفیت ذخیره‌سازی دولت در حال حاضر قدیمی است که البته این ظرفیت هم شرایط استاندارد را دارد.

از سوی دیگر بخش خصوصی با اعلام اینکه این بخش از ظرفیت ذخیره‌سازی 5 میلیون و 500 هزار تن برخوردار است که البته این ظرفیت فقط به سیلوداران اختصاص دارد، می‌گوید در کنار مجموع این ظرفیت‌ها، نزدیک به 2 میلیون و 600 هزار تن ظرفیت ذخیره‌سازی گندم از سوی کارخانه‌های آردسازی به بخش خصوصی اضافه شده است. بخش خصوصی اعلام می‌کند که سیلوهای ذخیره‌سازی مربوط به این بخش از تکنولوژی بالا برخوردار بوده و مجهز هستند اما با توجه به اینکه چندین دهه از عمر سیلوهای دولتی می‌گذرد و برخی 70 الی 80 سال است که ساخته شده‌اند، شرایط استانداردی را ندارند. البته گویا قرار بود که با ساخت سیلوهای بخش خصوصی سیلوهای دولتی به تدریج از رده خارج شوند که این اتفاق نیفتاد و شرکت بازرگانی دولتی ایران باید نسبت به این مسأله پاسخگو باشد.
قطعاً سیلوهای بخش دولتی با توجه به مقطع ساختشان، دارای استانداردهای آن زمان هستند و با توجه به اینکه 80 سال از عمر ساختشان می‌گذرد، قطعاً استانداردهای روز را ندارند.

در این خصوص به سراغ مناطق مختلف کشور رفتیم و از میزان استاندارد بودن مراکز ذخیره‌سازی دولتی جویا شدیم. برخی از استان‌ها درباره شرایط نگهداری گندم و وضعیت سیلوهای دولتی اذعان می‌کنند که گندم‌ها در فصول خرید در انبارهای روباز نگهداری می‌شود در حالی که این انبارها شرایط نگهداری مناسب و استاندارد را ندارند. عمدتاً پیش آمده که گندم‌ها 6 ماه تا یک سال در این محیط‌های غیراستاندارد ذخیره‌سازی می‌شوند.
کارشناسان خرید گندم می‌گویند که با توجه به اولویت ذخیره‌سازی در سیلوهای ملکی دولت، مجبور به استفاده از انبارهای روباز هستند و این پیشنهاد را مطرح کرده‌اند که به جای اولویت ذخیره‌سازی در سیلوهای ملکی در درجه اول سیلوهای استاندارد برای ذخیره‌سازی مورد استفاده قرار گیرند و باید بخشنامه‌ای صادر شود تا استفاده از چادرها و انبارهای روباز غیراستاندارد دولتی ممنوع گردد.
به گفته برخی دیگر نیز، 20 سال از عمر احداث انبارهای روباز دولتی می‌گذرد. سیلوها نیاز به تعمیر دارند و باید نوسازی شده یا از چرخه خرید حذف شوند. متأسفانه مقامات استانی برای تخلیه گندم در انبارها و چادرهای روباز، فشار می‌آوردند و باید بخشنامه‌ای صادر و انبارهای روباز جمع شوند در غیر این صورت گندم صدمه خواهد دید.

این در حالی است که با توجه به زنده بودن دانه گندم، شرایط نگهداری نامناسب قطعاً بر کیفیت آن اثرگذار خواهد بود و فرض بر اینکه گندم‌ها در فصول خرید در طولانی مدت در انبارهای روباز با شرایط نامناسب و غیر استاندارد نگهداری شوند، قطعا به آن‌ها آسیب وارد خواهد شد. لذا دولت در وهله اول باید به جای ارج نهادن به مسائل مالی و صرفه اقتصادی، به فکر نگهداری استاندارد گندم‌ها باشد تا سرمایه‌ای که خودش برای خرید آن میلیاردها هزینه می‌کند، به هدر نرود. دولت اولویت احداث سیلو را به بخش خصوصی داده اما از سوی دیگر اولویت ذخیره‌سازی را به سیلوهای ملکی خودش اختصاص داده است لذا باید به فکر ذخیره‌سازی استاندارد گندم باشد و اگر قرار نیست به بخش خصوصی واگذار شود، سیلوهای ملکی خودش را بازسازی کند.