در حوزه نان در کنار همه وظایفی که در قانون برای اتحادیه‌های صنفی تعریف شده، ایجاد تسهیلات لازم به منظور آموزش عمومی و حرفه‌ای و هنری افراد صنفی مستقلا یا با کمک سازمان‌های دولتی و خصوصی هم ذکر شده است؛ مساله‌ای که در برخی از اتحادیه‌های نانوایان عملا مشاهده نمی‌شود.
بنابراین اتحادیه‌های صنفی نانوایان به عنوان هدایت‌کننده این صنف بر اساس یک سری قوانین در هر استان، شهر و کشور تشکیل و یک نفر ریاست این اتحادیه‌ها را در دست می‌گیرد  و رئیس اتحادیه باید هدایت‌کننده صنف خود باشد. 
این درحالی است که روسای اتحادیه‌های نانوایان وظایف خود را فقط در حد ارائه مشکلات نانوایان به مسئولین جهت تصمیم‌گیری‌های صنف عنوان می‌کنند و می‌گویند اتحادیه‌ها به عنوان کانالی میان دولت و نانوا هستند و مصوبه‌ها و دستورالعمل‌های دولت را به نانوایان انتقال می‌دهند و در تعیین و تصویب آن‌ها هیچ نقشی ندارند. 
طبق ادعایی که روسای اتحادیه‌های نانوایان می‌کنند، جایگاه اتحادیه‌ها نسبت به قبل در میان مسئولین  بسیار کمرنگ شده و عملا از تجربیات اتحادیه‌ها در ابلاغ مصوبه‌ها هیچ استفاده‌ای نمی‌شود. 
شاید یکی از دلایل این موضوع، حساسیت حوزه گندم آرد و نان باشد. رؤسای اتحادیه‌ها معتقدند اگر دولت آن‌ها را هم در تصمیم‌گیری‌ها شریک کند، قطعا با توجه به اشراف و تجربیاتی که بر حوزه تخصصی نان دارند، می‌توانند به حل مشکلات دامنگیر این صنعت، کمک‌های شایانی کنند.
اما سوال اینجاست که اتحادیه‌های نانوایان از ابتدای روی کار آمدن تاکنون چقدر تواسته‌اند باری از روی دوش صنف خود بردارند و حلال مشکلات باشند، چقدر توانسته‌اند راهکاری را برای حل مشکلات صنف به مقامات دولتی تصمیم‌گیرنده ارائه دهند و چقدر به وظایف خود به درستی عمل کرده‌اند؟
به فرض مثال یکی از وظایف اتحادیه‌ها، برگزاری دوره‌های آموزشی برای نانوایان است. مساله‌ای که مدت طولانی است در بسیاری از نقاط کشور تعطیل شده و اتحادیه‌ها دلیل آن را در اختیار نداشتن بودجه عنوان می‌کنند.
در نهایت به این نتیجه می‌رسیم که اتحادیه‌ها نمی‌توانند صنف را ساماندهی کنند و یا اینکه اختیاراتی در این حوزه ندارند.
اگر ساماندهی صنف از عهده اتحادیه‌ها بر نمی‌آید، بهتر است مدیریت صنف نانوایان را به یک واحد دیگر بسپارند و اتحادیه‌ها حتی دیگر وجود خارجی هم نداشته باشند! اما اگر اتحادیه‌ها در تصمیم‌گیری‌های کلان مربوط به صنف نانوایان می‌توانند مهم و اثرگذار باشند پس دولت باید جایی هم برای آن‌ها در تصمیم‌گیری‌هایش باز کند.